In 2015 bracht Sam Barlow Her Story uit, een uniek detectivespel dat bestaat uit video's en een zoekbalk. Daarin moest de speler elk van de vele video's onafhankelijk vinden aan de hand van de woorden die erin werden gesproken, waarbij hij alle ontvangen informatie vergeleek om een volledig beeld van de gebeurtenissen te krijgen. Vier jaar later keerde Barlow terug naar dat formaat met Telling Lies - een werk dat minder geeft om intriges en mysterie, en veel meer om drama en oprechtheid.
Waar ging haar verhaal over: je had een archief met video's van verschillende ondervragingen van één vrouw tot je beschikking. Dit archief was gefragmenteerd in stukjes, die elk haar antwoord op de een of andere vraag bevatten - maar niet de vraag zelf. Bovendien waren de archiefbestanden niet beschikbaar als lijst - ze moesten allemaal worden gevonden door te zoeken naar de woorden die erin werden gesproken. Bovendien leverde de zoekopdracht alleen de eerste vijf chronologisch eerste resultaten op (dat wil zeggen, het was onmogelijk om het woord "I" in te voeren en alles tegelijk te bekijken).
Waar waren al deze beperkingen voor? Om van het spel een detectiveverhaal te maken, waarbij de speler diep in wat er is gezegd, moet nadenken en zelfstandig op zoek moet gaan naar trefwoorden die nieuwe fragmenten van het verhaal openen. Er zijn hier geen aanwijzingen, geen mogelijkheid om een van de voorgestelde opties te kiezen, er is geen manier om te verliezen: je kunt het nauwelijks begrijpen. Het spel is gebaseerd op de klassieke vraag "wie is de moordenaar?", Maar het antwoord erop is heel eenvoudig - je kunt het zelfs per ongeluk doen door een woord in te voeren dat in de gewenste video voorkomt. Maar niet minder belangrijk zijn de omstandigheden, de context die elk begrip van wat er is gebeurd op zijn kop kan zetten. Wat van een moordverhaal het spel verandert in 'haar verhaal'.
Het onlangs uitgebrachte Telling Lies is gebouwd op precies hetzelfde principe: een database met video's, een zoekregel, vijf resultaten. Het belangrijkste verschil is dat er geen opnames zijn van ondervragingen, maar van videogesprekken - dat wil zeggen, ten eerste zie je veel mensen in de meest natuurlijke en zelfs intieme omstandigheden, en ten tweede is elk record slechts de helft van de dialoog met een complementair paar ervan (en het moet apart worden gevonden). Hoewel we moord niet oplossen in Telling Lies, moeten we nog steeds de puzzel bij elkaar leggen. Voor een drama over het persoonlijke leven van mensen lijkt deze benadering minder geschikt dan voor een detective - maar aangezien het, afgezien van Her Story, nergens anders is gebruikt, en dit soort gameplay met vertrouwen uitstekend kan worden genoemd, doe ik dat niet wil er echt over klagen.
Het verhaal van Telling Lies draait om David - een man die veel moet liegen op zijn werk - en drie vrouwen met wie hij een hechte band heeft. Het is gemakkelijk te raden dat zijn verhaal niet zal eindigen met iets goeds, en het hele punt hier zit natuurlijk in de details van hoe zijn relatie zich ontwikkelde, wat hem tot bepaalde acties dreef. Telling Lies beslaat een enorme tijdspanne - meer dan een jaar - waarin we zien hoe David en de mensen die met hem verbonden zijn, veranderen.
Elke actie - zelfs als deze achter de schermen is gebeurd - heeft voorwaarden en gevolgen, en daarom zal er geen gebrek zijn aan vragen die door het spel worden gesteld en de antwoorden die het zal geven. Het is erg moeilijk om uit het spel te breken zonder de hele puzzel in je hoofd te verzamelen.
Telling Lies legt speciale nadruk op de vitaliteit en oprechtheid van haar video's. De meeste zijn gemaakt met de selfiecamera van de smartphone, zodat we de personages vrijwel puntloos kunnen zien.
We lijken hun persoonlijke leven te bespioneren, we zien ze op de meest intieme momenten - en dit, in combinatie met uitstekend acteerwerk, stelt ons in staat om bijzonder diep in deze personages te geloven.
De acteurs moeten apart worden vermeld: Angela Safaryan ("Westworld"), Kerry Bishe ("Stop and Burn"), Alexandra Shipp ("X-Men") en vooral Logan Marshall-Green ("Prometheus" en al je memes over budget Tom Hardy) spelen geweldig: in feite is het hele spel gebaseerd op het feit dat we ze van dichtbij bekijken. Sommige segmenten duren enkele minuten zonder te lijmen, en de dialogen worden zo goed gesynchroniseerd dat je je nooit moe wordt je af te vragen: hoe hebben ze dit allemaal opgenomen? Qua productie is er een enorme kloof tussen Her Story en Telling Lies, en de nieuwigheid heeft iets om indruk te maken.
Telling Lies heeft echter zo zijn nadelen. De eerste en meest voor de hand liggende: bij het zoeken naar een specifiek woord, beginnen we de gevonden video's te bekijken vanaf de plaats waar dit woord klonk. Ja, je kunt terugspoelen naar het begin, maar de game zegt dit niet (aanvankelijk dacht ik over het algemeen dat fragmentarische fragmenten een kenmerk van de gameplay zijn, net als andere beperkingen), en er is geen knop "spring naar 0:00", u moet elke video handmatig opwinden en de duur ervan is vaak enorm. Dit is in feite het tweede nadeel: het is vervelend om iets nuttigs te zoeken in te lange video's. Vooral als deze video de helft van het gesprek is, dat in een monoloog verandert: dan praat de ene deelnemer aan het gesprek de hele tijd en luistert de ander stil. En wij, die de video bekijken met de deelname van de tweede, kijken gewoon een paar minuten naar zijn reacties en weten niet echt iets.
Telling Lies is in veel opzichten een natuurlijke ontwikkeling van Her Story: de gameplay is hetzelfde, maar de schaal, kwaliteit van de productie en het drama zijn astronomisch gegroeid. Ze is echter niet meer zo indrukwekkend als haar revolutionaire voorganger, ze mist de sterke climax van Her Story en ze heeft heel, heel graag een comfortabele terugspoeling nodig. Het is echter zeker de moeite waard om te spelen: Telling Lies heeft maar één analoog, en over het algemeen kan deze benadering van het vertellen van verhalen nog steeds uitstekend worden genoemd.
